"رفاقت به کیفیت است نه به کمیت." این جمله را روزی هزار بار باید بگویم تا وقتی از فرط دلتنگی و علاقه به رفیق، به فرزانه، دیوانه شدم و قهر کردم و زدم زیر میز رفاقتمان، نجات دهنده ام باشد.
رفاقت دقیقا همان جاست که آنقدر سرتان شلوغ باشد که هرکاری میکنید نتوانید یک روز از هفته را، حتی در وسط تابستان، برای دیدن هم خالی کنید.حتی نتوانید مثل قبل تلفن های طولانی داشته باشید و از نظریه پردازی سیاسی برسید به صحبت راجع به فلان چیز و فلان کس و بعد خودتان هم سر رشته ی حرف هایتان را پیدا نکنید!حتی تر ، نتوانید چت طولانی و زود به زود داشته باشید!اما دقیقا همان وقت که باید، باشید.باشد!باشد و بین تمام سرشلوغی هاش برای ناراحتی و سرشلوغی تو گریه اش بگیرد. و هرچند خیلی کوتاه تر از قبل ها، بحث عوض شود و برسد به ترس های عمیق و درونی‌ت. بعد او بلافاصله آن چه را که باید دریافت میکردی تا به خودت برگردی جلوی رویت بیاورد.او بداند.او بتواند.او پیدایت کند.
رفاقت دقیقا همان جاست که قلبم باید برایت از جا کنده شود اما نه قلبم بلد است، نه من بلدم که از قلبم به این راحتی ها بگویم و حتی بنویسم...حالا هم چون ساعت از دوازده گذشته و چون اینجا اتاق است مینویسم! اگرنه خودت میدانی ..:)
همین.همین رفیق.همین همه ی ماجرا نیست اما بیش از این نمیتوانم واژه ها را التماس کنم تا ثبت کنند آن چه را که در حال رخ دادن در این رفاقت است.