به گمان من دین ذو ابعاد است، که اگر نبود به کار یکی از ابناء بشر هم نمی‌آمد. دین حقیقی یعنی نسخهای بی نهایت برای همه ی ابعاد ِ همه ی آدمیان.
و به گمان ِ من، دین ِ پیامبر ص، تنها بازمانده ی نسخه ای حقیقی برای آدمی‌ست.
و حالا، از همه ی این ابعاد، یکی از پر جاذبه ترین هایش برای من، بعد عرفانی آن است. بعد لطیف و نازک و سرشار از هنر ِ آن. و انگار پیا‌م‌آور این بعد امام سجاد ع بوده‌اند و دعاهایشان، حقا لطیف ترین و شاعرانه ترین کلام ِ عالم‌اند.
امسال قصد کرده ام هرشب مقداری از دعای ابوحمزه را مزمزه کنم. و از آنجا که این اتاقک عزیزترین مامن ِ من است، دلم میخواهد هر شب بخشی از آن ها را اینجا هم ثبت کنم.
باشد که لابلای این آب بازی‌هایمان زیر بارش ِ بی وقفه ی ماه ِ رحمت، کمی هم پاکیزه تر شویم. *
* وام گرفته از تعبیری در اخبات ِ عین صاد عزیز
یک. وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى لَاأَرْجُو غَیْرَهُ وَلَوْ رَجَوْتُ غَیْرَهُ لَأَخْلَفَ رَجائِى
خدای را سپاس؛ که به غیر او امید نبندم و اگر جز به او امید می‌بستم، ناامیدم می‌کرد.