اتاق

بگذار اول آخرش را بگویم:بشر به بن بست رسیده!
دیگر هیچ تئوری و ایسم و حرف تازه ای نمانده که روحی بدمد بر این دهکده ی جهانی مردگان.عوام یا پا روی پا انداختند و صدای غرغرشان گوش فلک را کر کرده  یا آنقدر دارند ازشان بیگاری میکشند که وقت فکر کردن به چیزی جز جای خواب شبشان ندارند.خواص هم عده ای شان هرروز راه تازه ای برای بخور بخور پیدا میکنند عده ای شان هم یا بین آن ها خودشان را گم میکنند یا زود میپرند...
ما مانده ایم و خستگی و مسابقه ی دوی عقربه ی بزرگ و کوچک ساعت.ما مانده ایم و پنجره ای رو به آلودگی.
بعد که می آیی به خودت تکانی دهی و راهی تازه بگشایی تازه آنجاست که میفهمی حتی همین خرابه ای که ساکنش هستی با چه زجری ساخته شده و اصلا چقدر نظام و نتیجه گیری هاشان درست و دقیق بوده.انگار انتخاب و ترجیحی ست بین طیفی از بد و بدتر و بدترین.
هنرمان!مسابقه ای بین سیاه و خاکستری و مشکی و مشکی پرکلاغی.آدم های خوبمان ناشناخته و ساکت-یا ساکت شده-که اگر خدایی ناکرده بمیرند تازه همه میگویند آآآآآآآخ چهههه بود و چههه بددددد که دیگر نیست.و این روضه خوان ها همان هایی اند که یا طرف را نمیشناختند یا فحشش میدادند.مذهبی هایمان یا افراطی یا خسته .غیر مذهبی هایمان هم که غیر مذهبی!اگر خودت را بکشی و به راهی برسی که حدس بزنی همین درست است تازه کتک خوردن ها شروع میشود هم از همراه هم از اغیار.
فلسفه ای که میگویند نقطه ی اوج است و فلان و بهمان،که هست هم، هیچوقت دردی را دوا نکرده و نمیکند.حال آن که فلسفه ی "آن ها"دردی بوده که آنقدر بسطش دادند تا شد روش زندگی مردمش!جالب نیست؟این حجم از وارونگی هیجان زده ات نمیکند؟؟؟
و ای کاش فقط فلسفه بود:)... دیگر برایت از روان شناسی ای که فرق آنچنانی ای بین انسان و حیوان قائل نیست بگویم یا جامعه شناسی ای که گم شده بین جهان هایی که برای خودش بافته؟یا از سیاست بگویمت؟؟؟!!!!!!جایی که اول باید جناحت را بگویی بعد اسم و فامیل خودت را.که حالا بخش دوم آنقدر ها هم مهم نیست.جناح هم مترادفیست مثلا انسانی از همان چیزی که درباره ی حیوانات برایش از واژه ی"گونه"استفاده میشود!
این جا آدم ها یا غرق شده اند یا غرق میشوند یا غرق میکنند.خودشان را،افکارشان را،فطرتشان را،ارمانشان را،ادم حسابی های کناری شان را!
ته تهش شاید ببُری.باید شبکه ی خبر را،نت گوشی و تبلت و لب تاپت و هرچه و هرچه ی دیگر را خاموش کنی و به دشت و صحرا پناه ببری!
شاید از همه ی آرمان ها و آرزوها و برنامه هات دست بکشی و پناه ببری به انزوا،پناه ببری به انتظار مرگ،یا مثلا در بهترین حالت پناه ببری به شعر.
دیگر هیچ دردی دوا ندارد.این ها  را برای توجیه تنبلی و بی کارگی مسری ای که دچارش هستیم نگفتم.ما میدویم.ما موظفیم به دویدن.اما دویدنی که همیشه باید تهش بگوییم "ما مامور به تکلیفیم نه نتیجه"و اینطور تسکین دهیم خودمان را.این نرسیدن از ندویدن نیست.که جای دیگر کار میلنگد.
این درد دوا ندارد.
دوا ندارد که مردم عالم بریده اند و پناه برده اند به صحرای کربلا!من از شیعیان نمیگویم.از مسیحی ها و کاتولیک ها و پروتستان ها و آتیئیست ها میگویم.ما همه به اینکه بشر در این کوچه ی بن بست خودساخته گیر افتاده ایمان آورده ایم،شاید سال هاست!چه بگوییم و حتی حس کنیم چه نه.ما به اوج خفت بشر حتی در بطن "انقلاب اسلامی"ایمان آورده ایم و حالا موقع دم مسیحایی ست.
حالا همه فریاد سر داده اند که:ای مسیحا اینک
                                                مرده ای در دل تابوت تکان میخورد ارام ارام
ای مسیحا!بشر غربی و شرقی و شمالی و جنوبی و و و به بن بست رسیده.تک تکمان به بن بست رسیدیم.متی نرا و نراک؟
+واژه ها خودشان راهشان را باز میکنند و می آیند اگرنه نویسنده هیچ خبر نداشت که تهش به اینجا خواهد رسید.باور کنید!