حس میکنم از ملتِ فاختگی ام دور شده ام.
شاید از همه جا کندم و تنها به تو پناه آوردم.
میدانی،حوصله ام از قشری بازی ها سررفته.حتی از خودم.از خودمی که گاهی بی آنکه حواسم باشد حل میشوم.از خودم که هنوز گمم.بسیار گم.
لطفا کمکم کن تا بفهمم باید چه کنم.
من هنوز سردرگمم.نمیدانم دیر شده است یا نه،که البته هر چه باشد زود نیست.
هرروز هم سردرگم تر میشوم.لیاقتش را ندارم.اما "به من بگو کجا بروم".تمنا میکنم ..
+بیا اتاق جان.اینم پست خودمونی.اینم پست سبک.که درد نگیره شونه هات:)
بابت رزقِ"من حیث لا یحتسب"ی که نصیبم کردی شکر.بابت چشم پوشی هایی که مثل همیشه کردی و هوایم را داشتی شکر.
نوشتم "مهربانم".دیدم کم است.تو مهربان نیستی بلکه مهربانی ست که از توست.
این دختر بچه نمیداند دیگر چگونه تشکر کند تا حق مطلب ادا شود.اصلا وقتی همه چیز از توست چگونه باید با همه چیز از تو تشکر کرد؟؟
جدیدا ساکت شدم.نه که حرف نزنم.در میزان حرف زدنم تغییری ایجاد نشده.اما «حرفی»ی نمیزنم.
نشان به آن نشان که «حرف»های این اتاق هم اگر گاهی نو شوند از گلوی دیگرانند.
نمیدانم چه شده م.نمیدانم چرا روزه ی سکوت گرفتم.حتی نمیدانم این روزه خوب است یا نه.
با همه ی این ها.گفتم بیایم و هرچند هیچ «حرف»ی ندارم.یک چهار خطی بنویسم از این روزهای هجده سالگی ِ باطلِ تلف شده برای کنکور،تلف شده برای دو روز که نه،یک روز یا نصف ِ روز دنیا.از این روزها که بوی تعفن زمین و آدم هاش را بیش از هر وقت دیگری گرفتم و شبیه همه شده ام.گم شده ام.گم کرده ام.خودم را.نشانی ام را.نام تورا..
کنکور برای من هرگز محلی از اعراب نداشته.و حالا هم ندارد.بعد ها هم نخواهد داشت.حرف من سر همه ی این پَکی ست که اسمش دنیاست.حرف من سر خودِ هجده ساله ی گم شده ی بوی تعفن گرفته ام است.حرف من سر توست.تویی که گمت کردم.که دستم را،نمیدانم رها کردی یا نه،اما گرماش را حس نمیکنم.دلم سرد شده به بودنت.بویت این حوالی نپیچیده.من نگرانم.نگران این دخترِ این گوشه نِشسته ی گم شده ی بی حاصلم.من این دختر را نمیشناسم هرچند مدتی ست هم جوارم شده.این دختر را از من دور کن.دستم را بگیر.نه.بغلم کن..
+نامبرده این حرف هارا بیست و چهار ساعت است که در کاسه ی سرش مینویسد و پاک میکند،پست میکند و منصرف میشود.دوباره و دوباره و دوباره!
هرچند مخاطب این حرف ها حکما همه را همانجا،در کاسه ی سر،خوانده و جواب هم داده اما چه کند عقلِ ناقص که دلش رضا نمیدهد که ننویسد و به همان ها اکتفا کند!
سلام.
من هرگز از "سلامِ ضبط شده بر آدابِ لاجَرَم"خوشم نیامده.نشان به آن نشان که کمتر به کسی گفته ام سلام؛مگر در جوابش.اما شما فرق دارید.به شما نمیشود سلام نکرد.هیچ جوره.و این سلام هم یک سلام ضبط شده بر اداب لاجرم نیست.ادای احترام است.ادای عشق!
حاشیه نمیروم.به اندازه ی کافی در گیر و دار همان نوشتن ها و پاک کردن های ثبت نشده حاشیه رفته ام.میروم سر اصل مطلب.
یک نفر اینجا مرده.یک نفر چند وقتی ست اینجا مرده.بی صدا،بی نشانه.آنقدر بی صدا که خودش هم اولش نفهمید.فکر کرد فقط ناخوش احوال است و خوب خواهد شد.اما یکهو دید دست های همیشه گرمش سرد است.به قاعده ی دست های یک میت سرد است.بعد فهمید دیر شده.
میدانید که را میگویم؟همان که یک وقتی صبح ها چشم باز کرده نکرده ایه الکرسی میخواند بعد از رخت خواب بلند میشد.همان که بزرگتر که شد هرروز به یک اسم از جوشن کبیر توسل میکردو اگر یک روز دعای عهد نمیخواند تااخر روز جوری دمق بود که همه میفهمیدند چیزی ش شده.همان که این در و دیوار شب های جمعه ی با نور شمع و صدای ارام گریه و دعای کمیل خواندش را زیاد دیدند.
که شب ها دلش برای تخت پر میکشید اما روی زمین میخوابید.
یادتان امد که را میگویم؟نمیدانم کی مرد اما حکما چهل روز بیشتر است.شاید خیلی بیشتر.گفتم که،خودش هم دیر فهمید برای همین معلوم نیست روز وفات کی بوده.
حالا همه ی این ها پیشکش،جز دولا راست شدنی چند در میان از او هیچ نمانده.هیچ هیچ هیچ
چه کسی بهتر از شما میشناسدش؟هیچکس.چه کسی بهتر از شما میداند که هرگز هیچ عامل خارجی نتوانسته عمیقا اندوهگینش کند؟حالا اینکه ناشی از ایمان است یا فقط یک خصوصیت اخلاقی یا هرچیز دیگر را کاری ندارم ولی نتوانسته.
اگر اندوهی بوده از غمِ درون بوده.و حالا کار از غم گذشته.حرف مرگ است.مرگ.
عربی که درسمان میدادند میگفتند" برای "مَیّت"صفت تفضیل نداریم؛چون مُرده مرده است دیگر."مُرده تر "که نداریم."ولی داریم.خدا میداند داریم.شما هم میدانید.و من هم.
این مرده هرروز دارد مرده تر میشود.بقولِ"چِهرازی":فرود تدریجی.حالا مثلا میشود گفت مرگ تدریجی.
و شما میدانید.میدانید این مرده همه ی عمرش به ترس از سقوط و فرود گذشته.و حالا آن ترس به جانش چنگ انداخته و خب،از مرده کاری بر می آید مگر؟!
"ای مسیحا!اینک
مرده ای در دل تابوت تکان میخورد ارام ارام"
ای مسیحا!شاید لایق"واصفحوا"*نباشد اما از لطفت،از بزرگی ت،عفوش کن.
عشاق میگویند معشوق هم عاشق است.اگرنه اصلا عاشق نمیتوانست عاشق شود چون معشوق اجازه نمیداد.شاید دیگر عاشق این مرده نباشید اما او هنوز عاشق شماست.پس یعنی آنقدر ها هم ازش چشم برنداشتید.
میخواست نیاید.میخواست نگوید.همه چیز را نوشت اما چرای این یکی را نمینویسد.در گوشتان هم نمیگوید حتی.چون خجالت اور تر از این حرف هاست و میدانید.و دردا که میدانید ..اما امد.گفت.چون عاشق است.چون عاشق،امیدوار است.
و کی معشوقی چون شما عاشق را ناامید کرده ..؟
*صَفَحَ بالاتر از عفو است.و آن است که عفو کننده اصلا آن اشتباه یا .. را فراموش میکند.ولی در عفو فقط بخشش است.
+اینکه نامه برای کیست توفیری نمیکند.اما فقط اینکه برای خدانیست!:)
+شاید نباید همه چیز اینقدر مکشوف نوشته میشد.شاید اگر کسی یک درصد حوصله کند و این را بخواند فکر کند وای!چقدر مومن!چقدر زاهد.اما نویسنده بی انددددکی تواضع قسم میخورد که هیچ خبری نیست!
با این حال اگر کسی باز هم روی تصور غلطش پافشاری کرد مهم نیست.نویسنده دلش خواست مکشوف بنویسد!
نیامدم از درد دل هام با صدایتان یا از اشک های کمابیش بی صدای شبانه ام با حرف هایی که میگفتید و آنقدر شنیدم تا از بر شدم بگویم.نیامدم از چشم هایتان یا نوشته های خوشبویتان بگویم.نیامدم از ارزوهایی که با وجود شما به جانم افتاده بگویم.نیامدم از خیره شدن هام به آن عکس قشنگ اما کمی دلهره اورتان بگویم.
فقط امدم بگویم من با هر که عهد بستم خرابش کردم.از بابا تا هرکه که میدانید و میدانم که همه را میدانید.اما با شما هرگز عهدی نبستم که بشکنم.پیش شما حسابم پاک است.دستم را بگیرید.من از پرت شدن میترسم.همیشه ترسیده ام.دستم را بگیرید سید ..
شاید بعدها که بزرگ شدی برات گفتم که مادرت همسن تو که بود(هفده هجده ساله)سه سالِ شانزده تا هجده را به قاعده ی سی سال رنج برد و سختی کشید و بزرگ نمیدانم،اما خسته شد،زخمی شد،پژمرد.
نمیدانم.شاید هم با این حرف هام ناراحتت نکردم.اصلا اره.نمیگویمت.ولش کن دختر قشنگِ هنوز در عدمم.چقدر ندیده دلم برات تنگ شده امشب.چقدر میخواهمت.چقدر.
+به وقت یک ساعت تا هجده سالگی.(وی نمیخواهد باور کند که هجده ش تمام میشود و پا به نوزده میگذارد.)
سلام حاجی!سلام بابا!سلام سردار...
میدانی چند وقت است حرف نزدیم..؟
بابا دخترت بزرگ شده.دخترت شبیه همه شده.دخترت همه شده...
دیگر در سرش هوای پرواز نیست.دیگر فکر هجرت نیست.دیگر فکر راه نیست...
بابا دخترت با همان چیزهایی خوشحال میشود که دیگران میشوند.
بوی خاک مستش نمیکند.آبی آسمان عاشقش نمیکند.
دلش بوی دنیا گرفته.
اصلا میدانید چند وقت است به چشم هاتان خیره نشده؟شمعی روشن نکرده؟چیزی در دفتر "دوستت دارم"ننوشته؟دلش از چیزی نلرزیده؟
چرا..لرزیده...از چه اش را نگوید بهتر است اما...
آخ بابا...
دخترت دیگر آن دختر بچه ی عاشقی که بخاطر گم شدن پلاکش بغض میکرد نیست...
هیچ نوشته ای به دیوار نیست.هیچ عکسی.هیچ دلی حتی ...
دریاب جانا ...! دریاب .
+این چشم ها چند وقتی ست کویر که هیچ،رمقی هم براش نمانده...
میدونم روزای سختیه.خوب میدونم.و بخشی از این سختی رو هیچکس حتی فرزانه و آوینم نمیدونن.اما اسماء!پاشو.بسه دیگه.یادته جنوب پاهات درد میکرد ولی یه لحظه ام حاضر نبودی وایستی؟یادته چه درد دل انگیزی میشد؟اینم میتونه همونقد خوب باشه.درست میشه.باز روزای خوب میان هرچند شاید کوتاه باشن و بعد سری بعدی شروع شه اما خودت خوب میدونی این وسط حالای خوبی ام هست.حتی الانم هست.
اسماء!تو ادم درد کشیدن هستی اما حسرت کشیدن نه.پاشو دختر پاشو.